sıkıntı

19 mayıs.
tören için erken kalktığımız bir gün.
şimdi protokolun özel bir gölgelik altında oturduğunu ve bizlerin güneşin altında saatler geçirdiğimizi ve protokolu uzun bir zaman beklediğimizi söyleyebilirim. yine de bunlar her yıl her yerde şöyle böyle tekrarlanan şeyler. sevsek de sevmesek de bir şekilde içindeyiz bu durumun.

eve gelişim beklenmedik kadar erken.
uykunun pençelerine düşüyorum biraz da bu yüzden.

telefonumun arkadaşımda kalması.
yarının tatil olması.
nedense telefonsuzluk beni fazlaca geriyor.
bir de çok daha önceden belli olan, yapılması gereken görüşmeler var.

ve şu an yazıyor olmak bile saçma geliyor bana.
çok boş geliyor.
kendime gelmeliyim.