şimdi çok arıyorum ama, öldürdüm onu. yok ettim. insafsızca... yavaş yavaş... değiştire değiştire... azar azar yok ede ede sürükledim ölüme, adım adım. sonunda öldürdüm, rahatladım.
yok oluşuna doğru atmaya kandırdığım her adımında seviniyordum, gülüyordum içimden. o gülüşlerin, o sevinçlerin ne denli sinsi, kötücül sevinçler olduğunu yeni yeni sezebiliyorum. öldükten, tümüyle yok olduktan sonra... şimdi onu ararken... onsuz kaldığımı anlayınca.
...
hürriyet yaşar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder