belgelenmemiş bir mutluluk

tatilin son günü ipeğimin gelişiyle şenlendi. başkalarıyla mecbur kalarak yaptığım konuşmalardan sonra en içten konuştuğum, en içten gülüp en içten hüzünlendiğim gündü. aslında sadece 8 saatlik bir zaman dilimiydi. ama dönüp bakınca eğer yaşanmasaydı ankaraya çok kötü dönerdim gibi geliyor.

söylenecek hiç bir şey hissettiklerimi açıklayamayacak ama artık sözcüklere sığınmamıza gerek yok sanırım.

ancaak denizi olan, ait olmadığımız o yerde buluşma başarısını göstermişken beraber bir tane bile resim çekilmeyişimiz beni çok ciddi düşüncelere hapsetmekte. en basitinden o resmi buraya koyabilmeyi çok isterdim.