çok uzak kaldım. kendimi kuşadasında bulaşık yıkamaya adanmış bir hayatın bir parçası olarak görüyorum. korkuyorum, kaçırdıklarımı yakalayamayacağım diye. bu beni öyle bir yoruyor ki öfkeleniyorum. öfkem dağılıp duvarlara sonra duvarlardan dönüp yine bana çarpıyor.
mesafeler yoruyor derdim. bunu bu kadar durağan bir dönemde hiç yaşamamıştım. ve bu yüzden de normalden de fazla acıtıyor mesafeler, uzak kalınmış zamanın giderek artmasıyla üzerimdeki ağırlık da artıyor. ankara burnumda tütüyor.
hasan ali toptaşa hayranım, cümlelerimin ona benzemesi cezbediyor ama bir yandan da yanlış tabi.
off çok sıkıldım!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder