evet bu aralar hayatım şu ikisi arasında bocalıyor:
1- insan kendisini birisini sevdiğine bir şekilde inandırıyorken, konu onun hep yanında olmaya gelince kendini kandıramıyor. birinin hep yanında olmayı istediğini farketmekse biraz mutlu ediyorken pek çok kaygı veriyor.
2- eğer yapabilecek durumda olsam arkamı dönüp giderdim. gideceğim yerde de binlerce sorunla yüzleşmek zorunda kalacak olduğumu bile bile hem de.
ve bu bocalama: hayatımdaki gelişmeler ve bunları evde karşılamanın, daha günlerce evde olacak olmanın verdiği bütün kötü duygular yüzünden içinden çıkılmaz ve çekilmez bir hal aldı. bunu da uyuyarak gösteriyordum ta ki iki gece önce sabaha kadar bir dakika bile uyuyamayıncaya kadar. uykuya sığınılamayacağını, o kadar da güvenilemeyeceğini anladım o kabus gibi geceden sonra.
dersane başlasın artık. çünkü bu aralar kendimi "dersane başlayınca gezicem tozucam, evde de başımı dersten kaldırmayıp can sıkacak şeyler düşünmeye fırsat yaratmıycam." düşüncesiyle avutuyorum.
üniversiteye hazırlık dönemi her durumda fazlasıyla kasvetli bir dönem. Bunun için kaçma isteğini çok iyi anlıyorum. Yine de böylesine bir dönüm noktasındayken karamsarlıktan ziyade iyimserliğe ihtiyacın olduğunu da hatırlatmak isterim.
YanıtlaSil