veda

belki sözünü dinleyip yazmalıyım. çünkü haklısın kötü dönemlerde yazdıklarımı seviyorum. ama nefret kelimesini kullandım ya, nefretimi dökersem bir yazıya ve eğer seversem o yazıyı, onu okudukça o nefret yeniden dolar içime. o yüzden bugünlerde bütün yazımlarımı kırgın yazıyorum. okudukça kırgınlığım gelsin aklıma çünkü boyutu kimsenin anlayamayacağı kadar ve belki de herkese saçma gelecek kadar çok, ben bunu unutmak ya da kabullenmek istemiyorum. o gece makyajım var diye ağlamayışımı ve o makyajı sildiğimden beri her fırsatta ağlayışımı unutmak istemiyorum. ve bu duruma bir son vermek istiyorum. biliyorum ki bu en zor suskunluğum olacak. en kötüsüyse en korkunç olanıysa sesine soluğuna ihtiyacım olduğunu bile bile uzak olmak olacak. özür dilerim...